WidzÂąc Ellie wybiegÂłam z domu i niczym torpeda poleciaÂłam do samochodu stojÂącego na podjeÂździe. Szybko otworzyÂłam drzwi i wskoczyÂłam do niego. OdpaliÂłam silnik i zaczekaÂłam na Ellie.

[Ellie]
ZbiegÂłam ze schodĂłw za LaylÂą.

- Nie musisz dzwoniÌ, po¿yczê od mamy jeepa, a ja mam prawo jazdy. - powiedzia³am i zbieg³am na dó³. - Mamo! - wykrzyknê³am wpadaj¹c do kuchni. Na ten g³os pe³ny przestrachu moja rodzicielka i gosposia odwróci³y siê. - Musisz mi po¿yczyÌ samochód. Lucy uciek³a! - Mama nic nie odpowiedzia³a, zaczê³a natomiast przeszukiwaÌ kieszenie ze zmartwieniem. Gosposia nieco bardziej zrównowa¿ona zauwa¿y³a, ¿e klucze do samochodu le¿¹ na stoliku. Poda³a mi je jednoczeœnie uspokajaj¹c mamê. Podbieg³am do drzwi i szybko ubra³am buty. Czeka³am z niecierpliwoœci¹ na Ellie.

[Ellie]
-Tak widziaÂłam. ChciaÂłam juÂż jechaĂŚ na oklep na Tiarze, ale moja klacz jeszcze nie moÂże za duÂżo biegaĂŚ i w dodatku z obci¹¿eniem.-powiedziaÂłam, a widzÂąc zmartwionÂą minĂŞ  Layli dodaÂłam- ZadzwoniĂŞ do mojego kolegi. On ma samochĂłd i razem pojedziemy w stronĂŞ, gdzie pobiegÂła Lucy. Znajdziemy jÂą - nie ma innej opcji. Lucy po jakimÂś czasie zgÂłodnieje i zatĂŞskni za tobÂą, a wiĂŞc moÂże to oznaczaĂŚ jej powrĂłt.  Musimy jÂą znaleŸÌ, a ja nie spocznĂŞ dopĂłki siĂŞ nie znajdzie!-ostatnie zdanie wykrzyknĂŞÂłam z determinacjÂą w gÂłosie. Jestem osobÂą upartÂą i nie odpuszczĂŞ.

WidzÂąc Ellie od razu poderwaÂłam siĂŞ na rĂłwne nogi niemal przewracajÂąc krzesÂło.
- A widzia³aœ, w któr¹ stronê pobieg³a? - zapyta³am z lekko dr¿¹cym g³osem i szybko zarzuci³am na swe ramiona bluzê. Ba³am siê, ¿e coœ jej siê stanie. Nic mi nie mówiono aby Lucy robi³a takie wybryki choÌ po tych barankach i t³umionej energii mo¿na by³o to przewidzieÌ.

[Ellie]
ZapukaÂłam do drzwi. OtworzyÂła mi jej mama.
-DzieĂą dobry, jestem koleÂżankÂą Layli. Mam do niej waÂżnÂą sprawĂŞ!-PowiedziaÂłam jeszcze sapiÂąc po dÂługim biegu
-Tak, zapraszam. Layla jest w domu. Wejdziesz do niej czy mam jÂą zawoÂłaĂŚ?
-WejdĂŞ.
-Dobrze. Na gĂłrĂŞ i w prawo.-powiedziaÂła, a ja wbiegÂłam szybko na schody. WeszÂłam bez pukania do pokoju.
-Layla! Szybko wracaj do stadniny. Lucy uciekÂła! PrzeskoczyÂła przez pÂłot i pobiegÂła w dal. Tiara nie moÂże jeszcze biegaĂŚ, a wiĂŞc mamy problem.-wypaliÂłam jednym tchem

Z zielonych ³¹k przysypanych z³otymi liœÌmi wbieg³am galopem wœród drobne ziarna piachu na pla¿y. Zatrzyma³am siê stoj¹c po kolana w wodzie, a pieniste fale delikatnie muska³y moj¹ umiêœnion¹ szyjê, czarno-bia³e nogi i kasztanowy tu³ów. Unios³am chrapy w górê z zadowoleniem wdychaj¹c morskie powietrze. Cofnê³am siê nieco, tak, ¿e teraz woda siêga³a tylko do mych kopyt i zaczê³am spacerowaÌ wzd³u¿ srebrzystej tafli cichego i rozleg³ego morza. Po³o¿y³am siê w piachu, a mój jedwabisty, kary ogon zakry³ prawie ca³y mój zad. Ciep³e promyki s³oùca gra³y wœród mej miêkkiej sierœci i ucieka³y przed poruszanymi przez delikatny wiatr kosmykami grzywy i ogona. Przed oczyma Boga malowa³o siê dzie³o natury - spokojny koù le¿¹cy wœród z³otych piasków oœwiecany pomaraùczowymi promykami s³oùca chowaj¹cego siê za b³êkitn¹ taflê morza. I ¿adnych wokó³ œladów cz³owieka, jakby oni w ogóle nie istnieli, jakby ich nie by³o...

[Layla]
WparowaÂłam do domu niczym rakieta. PoÂśpiesznym ruchem ÂściÂągnĂŞÂłam buty i rzuciÂłam je w kÂąt.
- Wróci³am! - krzyknê³am i wesz³am do kuchni gdzie mama wraz z gosposi¹ krz¹ta³y siê robi¹c coœ, co najprawdopodobniej mia³o byÌ póŸniejsz¹ kolacj¹. Mimo tego, ¿e nasz dom by³ wielki, a moja rodzina dosyÌ zamo¿na to jednak oprócz gosposi nie mieliœmy ¿adnej s³u¿by.
- DzieĂą dobry, LuluÂś. Zjesz z nami obiad? - powiedziaÂła ma rodzicielka na chwilĂŞ odrywajÂąc wzrok od kuchenki. Niepewne syczenie i swÂąd spalenizny wydobyÂł siĂŞ z patelni przykrytej pokrywÂą.
- Mamo, przypala siê. - powiedzia³am wskazuj¹c na patelnie. Gosposia na szczêœcie uratowa³a sytuacje. Gdy zapanowany chaos i ha³as ucich³ doda³am - jeszcze nie wiem czy bêdê jeœÌ. Mo¿liwe, ¿e bêdê zmuszona wróciÌ do stadniny... - nie mia³am ochoty t³umaczyÌ dlaczego wiêc wymijaj¹c wszelkie pytania wbieg³am po schodach na piêtro staj¹c przed uchylonymi drzwiami pokoju ju¿ czu³am, ¿e nic dobrego siê nie sta³o. DŸwiêki dartych i szeleszcz¹cych kartek oraz powarkiwanie mego psa nie wró¿y³o niczego dobrego. Odchyli³am drzwi. Ca³y pokój, a nie by³ on ma³y, zawalony by³ podartymi kartkami. Po œrodku sta³ doberman rozdzieraj¹c w³aœnie mój szkicownik.
- Shadow! - krzyknê³am groŸnym tonem kieruj¹c s³owa w stronê psa. Ten po³o¿y³ swe przyciête, du¿e uszy i wypuœci³ ze szczêk strzêpy papieru. Du¿y, dostojny doberman o czekoladowej sierœci i jasnobr¹zowych plamach skuli³ siê na chwilê po czym z opuszczonym ³bem podszed³ do mnie. - Nie wolno tak! - warknê³am na psa, który przeniós³ swe br¹zowe oczêta na mnie przepraszaj¹co. Ale nie mog³am pozwalaÌ mu na takie rzeczy. Psisko, choÌ zadziwiaj¹ce wielkoœci¹, nie by³o jeszcze wychowane. Nogom wygoni³am Shadow'a z pokoju i zaczê³am zbieraÌ kartki. U³o¿y³am je na kupê na ³ó¿ku. By³o w nich pe³no moich szkiców, projekt domu, który zapewne zwêdzi³ tacie, a nawet wypatrzy³am kawa³ek mojej starej ksi¹¿ki od historii. Swoj¹ drog¹ to sk¹d on j¹ wzi¹³? No ale przestaj¹c o tym rozmyœlaÌ pobieg³am na dó³ szczelnie domykaj¹c drzwi aby pies ponownie nie rozsypa³ wszystkiego po pod³odze i gdy wróci³am z workiem na œmieci wszystko upchnê³am do niego zostawiaj¹c tylko plany domu. Wyrzuci³am wszystko i ponownie spojrza³am na zegarek.
- Tato jest w domu? - krzyknê³am pytaj¹co rzucaj¹c siê na ³ó¿ko.
- Nie, ma wrĂłciĂŚ wieczorem. - usÂłyszaÂłam w odpowiedzi gÂłos mamy. ZmarszczyÂłam brwi do gĂłry nogami spoglÂądajÂąc w okno. SÂłoĂące wisiaÂło jeszcze wysoko nad horyzontem.
- Ciekawa jestem czego takiego ode mnie chce... - szepnĂŞÂłam sama do siebie siadajÂąc przed biurkiem. MĂłj ojciec nie byÂł nigdy ani troskliwy, ani przejmujÂący siĂŞ czyimikolwiek problemami. Zapewne znalazÂł tylko okazjĂŞ do zarobienia i uznaÂł, Âże bĂŞdĂŞ mu do tego potrzebna. No nic, tak to juÂż bywa. WaÂżne, Âże mama jako tako zastĂŞpuje tÂą lukĂŞ.
Chwyci³am za o³ówek i zaczê³am bezczynnie szkicowaÌ. Po chwili dopiero zorientowa³am siê, ¿e rysujê Lucy. Ponownie spojrza³am na okno. Mo¿e by tak wróciÌ do stajni...?

To duÂży wybieg znajdujÂący siĂŞ za domem.

Dom, w ktĂłrym mieszka Layla wraz ze swojÂą rodzinÂą jest dosyĂŚ spory. Jest to spowodowane tym, Âże rodzina Heartephilia jest dosyĂŚ zamoÂżna (Mimo to dziewczyna jest bardzo skromna ^_^). Za domem znajduje siĂŞ wybieg dla Lucy. Posiada takÂże kilka przeszkĂłd dziĂŞki ktĂłrym moÂże trenowaĂŚ na wybiegu ^_^